Kendime çok Sinirliyim Sanki Bu Aralar. Neden, Niçin ??? Bilmiyorum Ama Anlamaya çalışıyorum Kendimi.

ZAMAN

Geri geri gidiyor zaman.

Neredeyim göremiyorum tam.

Bir bakmışım annem ile salıncakta,

Bir bakmışım babam ile ders başında,

Ancak bakmak ile kalıyorum.

Düşünüyorum sonra ,

Zaman ilerledi büyüdüm.

Mutlu muyum?

Ne kadar düşünsemde şimdiye kadar

Bu soru yanıtsız kaldı hep

Çok kayıplar yaşadım.

Hayatımdan, ruhumdan eksildi.

Düşündüm durdum hep.

Şu an yaptığım gibi,

Nerde yaşıyorum ben.

Geçmiş, gelecek, şimdi?

Bu mesele muğallak benim için.

Kalbim sıkışıyor bir anda .

Bende kendime geçmişten,

Bir pencere açıyorum.

Nefes aldığımı hissediyorum.

Geleceği düşünüyorum sonra tekrar,

Yine şimdiyi kaybediyorum.

Elimde yine bir şeyi tutamıyorum.

Zaman akıp geçiyor...

Eksiklik hissi dünyadaki en zor şeylerden biri. İçimde bir boşluk var ve asla dolmuyor çünkü o boşluğu doldurabilecek kişi yanımdan ayrılalı çok oldu... Zaman akıyor ve gidiyor bir bir benden. Hayatta yapmak istediğim şeyler var ve bunların anlamsız olduğunu söyleyen bir ses. Bu isteklerimi gerçekleştirmek gerçekten o kadar önemli mi ? Hayat bir rüzgar olup onları bir bir yıkabilir ve her şey yine bir hayal kırıklığına dönüşebilir. Ama yinede bir hayale tutunup yaşamak daha iyi sanki. Yoksa hayatın bu amaçsızlık girdabı içinde yaşamak daha çekilmez olur...Yaşamak...

BOŞLUK

Mavi bir deniz bana bakıyor.

Üzerinde martılar uçuşuyor.

Ne kadar da huzurlu bir manzara,

Diye geçiriyorum içimden.

İçine bırakmak istiyorum kendimi.

İçimde ne varsa kötü olan,

Keder, öfke, nefret...

Hepsini kusmak istiyorum.

Sonunda derin bir nefes alıyorum.

Ancak içim huzur dolmuyor.

Daha da derine iniyorum.

Ruhumdaki boşluk dolsun diye,

Eskiden karanlıktan korkarken şu an ona sarılıyorum sanki. Büyüdükçe bende karanlık olup geceye karışıyorum. Belkide o yüzden karanlık artık beni korkutmuyor. Çünkü artık ben karanlığım....

"Susmak bazen hayat kurtarır."

"Susmak bazen öldürür."

UYKUCU OĞLAN VE YÜREĞİ

Gel zaman git zaman bir diyar varmış. Bu diyar, kocaman bir tepenin üstündeymiş. Orada çocuklar neşeyle oynar, aileler birbirini hep desteklermiş.

Bir gün bu diyarda bir fırtına kopmuş ve herkes bir yere dağılmış. Kimse kimseyi göremez olmuş. Herkes, sadece bu fırtınanın içinde kendini görür hale gelmiş. Sonra fırtına bitmiş. Ama herkes çok sinirli bir ruh hâline bürünmüş, birbirlerini hor görmeye başlamışlar. Herkes, sadece kendisinin her şeyde en güzeli, en çok isteneni olmasını ister olmuş.

Ama bizim uykucu oğlan o gün okula gitmemiş, evinde uyuya kalmış. O hâlâ aynıymış. Herkesle iyi geçinen bir çocukmuş. Ama etrafında bir şeylerin ters gittiğinin farkına varması zor olmamış. Hocasından geç kaldığı için azar işitmiş ve bütün arkadaşları ona gülmüş. Uykucu oğlan da bundan bir şeylerin değiştiğini anlamış ama neden böyle olduklarını bir türlü çözememiş.

Ardından eve gittiğinde annesiyle babasının ilk kez kavga ettiğini görmüş. Buna da anlam veremeden, yüreği burkularak odasına gitmiş ve ağlamaya başlamış. Neler olduğuna anlam veremediği için ağlıyormuş. İçinden, "Yarın olan biteni anlayıp insanlara yardım edeceğim," diye geçirmiş.

Uykucu oğlan ertesi gün evdekilere, bakkala, manava, okulda herkese bakmış ve onlardaki değişikliği görmüş. Gözleri artık sadece kendi varlıklarını görür olmuş. Diğerlerinin farkında olsalar da onları göremedikleri için duygularını önemsemez hâle gelmişler.

Uykucu oğlan bir oraya bir buraya gidip düşünmüş durmuş. En sonunda aklına bir fikir gelmiş. İçinden, "Bir insanın gözleri başkasını görmese de yüreği böyle olamaz. İnsanın yüreğindeki iyiliği gözleri ondan alamaz," diye geçirmiş.

Bunun üzerine eline bir ayna alarak kavga eden anne ve babasının yüreğine bu aynayı tutmuş. Anne ve babası bir anda ne yaptıklarına anlam veremez şekilde birbirlerinden özür dilemeye başlamışlar. Uykucu oğlan olup biteni onlara bir bir anlatmış ve anne ile baba da oğullarına yardım etmişler.

Her yüreğiyle görmeye tekrar başlayan herkes, eline aynayı alıp birbirlerinin gözlerini açmaya başlamış. En sonunda herkesin gözü açılmış. Uykucu oğlan, ailesi ve diyar yine eski mutlu ve huzurlu günlerine dönüp mutlu bir şekilde yaşamaya devam etmişler.

HAPSOLMAK

Acı çeken bir ruhtu benimki,

Kanlı bir bıçaktı elindeki.

Ruhumu delik deşik edendin sen,

Ben ise sana aşık olan bir zavallı,

Seni her zerrenle her halinle sevdim.

Elin daha çok kanladı, kinin aktı bana.

Bu bir savaş mıydı yoksa?

Dikenli çalılıklarda yürümek gibi,

Sana aşık olmak.

Zehrini her yerime bulaştırdın.

Bırakamıyorum seni, yapamıyorum bunu.

Elim kolum bağlı.

Senden kurtulmak için en sonunda yaktım.

İçimdeki her şeyi,

Önce fotoğrafları ardından bana aldığın o gitarı,

Sonrası kolaydı.

Kül olana kadar izledim içimdeki ateşi.

Ardından bana gülümseyen bir fotoğrafın kaldı.

Her şey bu kadardı...

Kara günler seni bekliyor

Nefes almak zorlaşıyor sanki.

Kalbinin atıp atmadığını umursamadığın anda,

Yok oluyor içindeki yeşillikler.

Umutların tek tek sönüyor.

Kara günler seni bekliyor.

Görünmez olmaya ant içtiğinde,

Sevilmediğin de yaşamayı umut ettiğinde,

Ruhun karanlığa gömülüyor sanki.

İşte o an,

Kara günler seni bekliyor .

GELECEĞİM BİR GÜN

Yaşadığın yere bakıyorum.

O kadar sessiz ve huzur dolu ki,

Acaba diyorum,

Ben ne zaman gidebilirim yanına?

Oraya gelmeyi çok istiyorum.

Ama geldiğimde yanında olamamaktan korkuyorum.

O yüzden bekliyorum zamanını.

Geldiğimde umarım doğru kapıdan girebilirim.

Yalnızlık Denizi

Yalnızlık denizinde kayboldum.

Her yer sessiz.

Bir gün bir ses geldi kulağıma.

İçimdeki umutları ne kadar yıksam da,

Engel olamadım duygularıma.

Yüzdüm, yüzdüm.

Gördüm bir kesik daha almışım.

Yıkıldım olduğum yerde.

Hapsoldum yalnızlık denizinde.