16 Nisan.

Bu gün bir melek inmiş gökten. Ama benden başka kimse farketmemiş. Zirâ ben de farketmemişim melek değil de insan olduğunu...

Ve insanlar hep üzerler...

Yazmış Mirzə Şəfi Vazeh:

Ağlımla qəlbimin özgə yolu var,

Hər biri bir yolda puç edər məni.

Birisi sevdadan uzaqlaşdırar,

O biri sevdaya tuş edər məni...

Bağıra bağıra ağlamak isteyipte gülümsediğim bütün anlara nefret ediyorum....

Çok kişi dedi bana "Sen çok sert bakıyorsun, bakışların ürkütüyor insanı". Evet, farkındayım, kahretsin. İnsan hiç benzemek istemediğine benzermiş. Bir de şöyle bir söz okumuştum gerçek olan: "Kendi başının çaresine bakmış kızın gözleri yumuşak ve kibar bakamaz."

Ama sevdiğim insanlara nasıl baktığımı da bir ben bilirim, bir de onlar...

Özür dileyebilseydim, kendimden binlerce kez özür dilerdim...

Geceyi seviyorum şimdi ve geceler neden bu kadar kısa?

Uyanık kalmak zorunda olduğum ve korktuğum geceler neden o kadar uzundu...?

~sönmüşbiryıldız

Birisi bana iyi davranınca devrelerim yanıyor, ona nasıl karşılık vermeliyim bilmiyorum. Ben görmedim hiç iyi, bilmiyorum.

~sönmüşbiryıldız

Ben o günlerde o günlerin hiçbir zaman geride kalmayacağını zannediyordum. Korkudan ağladığım, içki kokulu gecelerin, gündüzlerin hiçbir zaman geçmeyeceğini düşünürdüm...

Geçti. Geçti ama geriye bir ben kalmadı. Geriye sadece ağır hasarlı ve duygusuz bir kız kaldı. Aslında haklıymışım, kaç yüz yıl geçse bile geçmeyecek...

Ha bir de, bana bir çocukluk borçlusun, dünya. Bir daha yaşayamayacağım çocukluğumu mahvettiğin için seni asla affetmeyeceğim.

Mən öyrəndim vecsizliyi anama "çox dəyər verən" atamdan.

Mən öyrəndim susmağı hər gecə-gündüz ağlayan anamdan.

Tutamayacaksanız söz vermeyin. Çünkü söz verdiğiniz kişi, tutulmayan her sözle biraz daha yıkılır, mahvolur...