"Çekilip kabuğuna inci ol varsın derinden nefesi yeten çıkarsın."
Bir gün annemin çığlığıyla bütün şehir uyanacak ama ben uyanmayacağım.
Kız öldü!” diyorum, “Tek başına dışarıdaymış” diyor.
“Kız öldü!” diyorum, “Nasıl giyinmiş” diyor.
“Kız öldü!” diyorum, “Soyu sopu, dini, ırkı neymiş?” diyor.
Yahu Kız diyorum, öldü...
Umutları, hayalleri, geleceği öldü.
Annesi öldü, babası öldü. İnsanlık öldü.
Gecenin bir köründe nefesini tutup tutup ağlarsın, sabah gülücükler saçarak ailene "günaydın" dersin...
Belki de asıl güç budur.
Bir yılı daha geride bıraktık. Kâh üzüldük kâh üzüldük, yeri geldi üzüldük. Zaman zaman üzüldüğümüz anlar da oldu. Fakat iyi üzüldük.