Yüzümde hep bir hüzün..
Ben pek sevilmedim, o yüzden garip bir kişiliğe sahibim. Aldırış etmeyin..
Yaşamak için gücüm kalmadı.
Olmuyor, yapamıyorum. Kafam bile kabul etmiyor artık beni, dört duvarla bile küsüm. Sevilmek istemiştim halbuki, bir gece yarısı gülümseten birkaç söz ile. Ağlamamak için zor tutuyorum kendimi, ellerimi sıkıyorum, "neden sevilmedim?" diye soruyorum kendime. Niye yapıyorlar bana bunları? Ben herkese iyi gitmeye çalışırken, temiz düşünmek için uğraştıkça. Bir gün kirlenirsem ve herkesi kirletmeye başlarsam suçlusu ben değilim..
Çocukluğuma bir özür borcu var hayatın.
Şu an bir ağacın sırtında yan yana oturabilseydik ve sen kitabını okurken ben tutup arsızlığımla öpseydim boynundan.
Yaramın nerede olduğunu bilmiyorum. Yalnız bir yerlerim acıyor..
Belki sen varsın diye..
Dayanamadığım halde susmak ve gülümsemek zorunda olduğum şeyler var.
Uzun süren fedakârlık bir kalbi taşa çevirebilir.
Sevilmemesi gereken biriymişim gibi hissettiriyorlar.