4 Mayıs.

Tutamayacaksanız söz vermeyin. Çünkü söz verdiğiniz kişi, tutulmayan her sözle biraz daha yıkılır, mahvolur...

Şimşek çakıyor, rüzgar esiyor, hava çok soğuk ve en güzeli yağmur yağıyor.

Bir tek yağmuru hissedince ruhum yaşadığını hatırlıyor...

Kavga, vahşet, facia içinde büyüyen insanların en büyük hayali huzur olur. Öyle işte...

Bir gün herşeyin iyi olacağına inandırıyorum kendimi. Gerçekten olacak mı?

Babam haksız yere anneme her iğrenç cümleyi kurup ikimizi de ölümle tehdit ettiğinde, yine bu evde benden başka kimsenin cesaret edip yapamadığı şeyi yapıp babama karşı çıktım ve anneme yapılanlar bana da yapıldı. Ama bu sefer annem babamın ona uyguladığını bana uyguladı babana tek kelime etme diye. Artık dayanamayıp "hiç kimse kimsenin kölesi değildir, sen de" diye bağırdığımda annem "kimsenin değil, ben kocamın kölesiyim" diye üzerime yürüdüğünde anladım onun için, bu "aile" için bütün çabalarım boş. Sustum ve sakince odama çekildim...

Hani bazen bir şarkı açarsın ve gerisini hatırlamazsın ya. İşte öyle...

Ben gördüğüm bir böcekle çok büyük mutluluk yaşayan bir kızım. Hangi maddiyatdan bahsediyorsunuz?

19 Nisan.

Boşverin, fazlasıyla boşverildik zaten.

Babamın gözünde zerre değerim yok ama annem giderken o çok sevdiği oğlu da gitmişti, bir tek ben kalmıştım onunla bu evde. Annemin beni de götürmeye çalışmasına rağmen babamı yalnız bırakmamıştım sadece 13 yaşım varken. Unuttu demek. Şarkıda da söylediği gibi "Sen hatırlamazsın, ben unutmam...". Senin artık hatırlamadığın geceler benim hala kabuslarım, sevgili babam. Şimdi beni hiç bir şey için suçluyamazsın. Öyle işte...

Çocukken en sevdiğim renk pembeydi ve bana pembe birşey almazlardı hiçbir zaman.

Şimdi en nefret ettiğim renk pembe ve herşeyimi pembe alıyorlar.

Gel de yaşa bu dünyada.