Yüzüme Bak, Bir Sigara Yak.

11 yaşında yaptığım tabloya bakınn

AKIL HASTANESİNDEN MEZARLIĞA MEKTUP

Burası bir akıl hastanesinin dördüncü katı,

Sana bu satırları buradan yazıyorum

Bu sana yazdığım kaçıncı mektup bilmiyorum

Sana benzeyen birini gördüğümde ağladığım için burdayım

Kimse anlamıyor beni,

Deli olduğumu düşünüyorlar,

Sana geleceğimi söylüyorum

Bağlıyorlar beni,

Kendimde değilmişim,

Öldüğünü kabul edecekmişim…

O ölmedi diyorum,

Ağlıyorum…

Öldü diyorlar,

Biliyorum gitmedin,

Bizi ayıracaklarını sanıyorlar

Ayıramazlar biliyorum

Mevsim kış,

Üşüyor musun?

Hava soğuk,

Kar vardır şimdi oralarda

Ellerin buz tutmuştur şimdi

Üşüyorsun biliyoum

Montumu vermeliyim sana,

Merak etme iyiyim ben

Sadece gelemediğim için affet beni

Dedim ya,

Bu sana yazdığım kaçıncı mektup bilmiyorum

Sen neden cevap yollamadın hala?

Yoksa göndermiyorlar mı mektuplarımı sana?

Yada;

Sen yazıyorsun da bana mı vermiyorlar?

Adresi daha iyi yazıyorum buraya,

Altınada özellikle tarif ediyorum,

Bulmaları kolay olsun diye seni,

Adres: Karşıyaka mezarlığı 2. kapıdaki caminin hemen iki üstünden sola dönünce

Her şeyi alttan alıyorum, görmezden geliyorum, şakaya vuruyorum; doldukça doluyorum ve artık tek bir hareketle taşıyorum, yine de kalbini kırmamak için susuyorum sonra "E yani sen de her şeye küsüyorsun be!" oluyor.

Çok acıyor

Durduk yere gözlerimin dolmasına engel olamıyorum.

şu cahillere bak dünyanın sahibi onlar~

bir günde tıkılıp kalmış gibiyim.

17 yasinda bir lise öğrencisinin 1996 yılında yazmış olduğu bi intihar mektubu :

canimdan cok sevdigim annem ve babam´a

sabah uyandığınızda anne yine odama gelip beni uyandırmak isteyeceksin. belkide bu defaki soğuk tenimin sonucu, geceleri içtiğim sigara dolayısıyla açık bıraktığım pencereye yükleyeceksin. ama bu defa ben kalkmayacağım anne. çok düşündüm çok tarttım hayatin hafifliğiyle kalbimin ağrılarını . bir çok sorunuz belki yanıtsız kalacak biliyorum. ama bu dakika hiçbirini açıklamaya yetmez artık. ben boşverdim sizde boşverin. bu odada kafamı yastığa koyup tavana baktığım günlerin anisi geçiyor gözlerimden. yüreğim çok burkuldu anne , ne yalnız kalabilmeyi becerebildim nede bir birlikteliğin bir parçası olabilmeyi. beni ölüme götüren yolun hiç mümkünü olmayan bir hayat olduğunu anladım. hayatım boyunca hiç birseye karar veremedim belki ama bu intihar sanirim hayatımdaki en önemli kararım. kimsenin sucu yok sadece birilerini ben kaldıramadım

bloğuna karşı boş değilim biraz

Bloğum buna sevindi :)